Hej z góry, z góry jadą Mazury

Wróciliśmy z Polskiej wsi do, miejskiej Angielskiej rzeczywistości i jakoś czegoś wiecznie mi brak. 

Tej przestrzeni życiowej jakoś tak mało, i możliwości też. 

Nie ma już spacerów nad rzekę czy do lasu, a raczej wyjazdy samochodem  nad jezioro. 

Nie ma przerośniętej do granic możliwości trawy, a ścięte na dwa centymetry trawniki.

Nie ma zatem pięknych polnych kwiatów, które mogły by nam ozdobić letni wazon.

Nie ma wścibskich sąsiadów, bo każdy żyje swoim skrytym trybem i zamyka się na resztę świata.

Nie ma wiecznych wizyt rodziny, a weekendowe półgodzinne nawiedzenie teściów.

Nie ma pani ekspedientki w sklepie, która pyta czy oby na pewno chcemy te lody kupić, bo one aż 18zł kosztują, a jest ekspedientka która namawia na zakup kolejnej butelki soku, bo trzecia to już będzie za darmo.

Nie ma beztroski o poranku i czasu na śniadanie, a wstawanie o 6:00 i wieczną pogoń za każdą straconą chwilą.

No i ta pogoda jakaś taka nijaka...

Odkąd przyjechaliśmy z Polski, Kuba bez ustanku śpiewa dwie piosenki: "Jesteśmy jagódki" i "Hej z góry, z góry jada Mazury". Ta ostatnia podoba mu się szczególnie za to, że może co jakiś czas wykrzykiwać hej.  Sprawa posunęła się do tego stopnia, że wszystkie piosenki śpiewane przez JJ'a  zawierają w sobie okrzyki hej po każdej wyśpiewanej linijce. Jakieś efekty uboczne pobytu w górach musiały się ujawnić ;)