O momentach dla których warto żyć.

Czas odebrać Kubę z przedszkola. W pospiechu zamykam za sobą drzwi, zeskakuje po dwa schody i lekkim truchtem podążam w stronę przedszkola. Nie lubię kiedy JJ jest ostatnim dzieckiem i w osamotnieniu bawi się z paniami przedszkolankami.
Naciskam dzwonek i rozbrzmiewa jedna z radosnych melodyjek. Wszystkie małe buźki odwracają się w kierunku szklanych drzwi.  Słyszę głośne "It's my mummy" i widzę roześmianą buźkę biegnącą w moja stronę, by otworzyć mi drzwi. Przykucam by lepiej go widzieć, a on przykleja swój zadarty nosek do szyby i cmokamy się po długiej rozłące. Podchodzi pani przedszkolanka, by otworzyć drzwi, i wtedy JJ wdzięcznie rzuca mi się na szyję krzycząc "Amilia, Jack look. It's my mummy!". Jestem taka dumna! Duma rozpiera również mojego małego przedszkolaka.
"I need a wee, wee", krzyczy po chwili i kieruje się w stronę łazienki. Idę za nim, aby przygotować nocniczek. Za nami biegnie mała Madison, a zza progu wygląda nieśmiele Amilia. "It's my mummy Mad. Look! It's my muumy" wykrzykuje JJ i paluszkiem wskazuje w moim kierunku. Podekscytowanie w jego głosie osiąga zenitu, a mnie łzy wzruszenia cisną się do oczu. Megan przekornie drażni się z Kuba i mówi "It's my mummy", na co JJ jeszcze głośniej woła "No! It's my mummy" i rzuca mi się na szyję.

Dla takich momentów warto żyć!